شب سردیسٹ و من افسردہ

راہ دوریسٹ و پایی خسته

تیرگی ھسٹ و چراغی مردہ

فکر تاریکی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل من

قصه ھا ساز کند پنهانی

نیسٹ رنگی که بگوید با من

اندکی صبر ، سحر نزدیک است

ھردم بانگ برآرم از دل

وای ، این شب چقدر تاریک است !

خندہ ای کو که به دل انگیزم ؟

قطرہ ای کو که به دریا ریزم ؟

صخرہ ای کو که بدان آویزم ؟

مثل اینسٹ که شب نمناک اسٹ

دیگران را ھم ، غم ھسٹ به دل

غم من لیک ، غمی غمناک اسٹ …